Ասուր... Սկզբում այդպես փաղաքշանքով նրան կոչում է միայն մայրը: Դա տաք շոր է, մութ խրճիթում լույս է, և տոնական օրերի նվերներ է: Դա և մոր բերանից հնչող բառ է, որ այս տառապանքներով, տագնապներով լցված աշխարհում ոգևորում է մի երեխայի, որին ոչ ոք ոչնչով չի ոգևորում:
Նա ծնվել է առաջին համաշխարհային պատերազմին և հիմա վեց տարեկան է՝ դեռ կռիվների մեջ է: Եթե հաշվենք, որ Ասուրի համար աշխարհն իրենց գյուղն է, ապա այդ աշխարհում ամեն օր կրակոցներ կան, մեղադրանքներ կան և պատիժներ: Բազմաթիվ անգամ է նա տեսել, թե ինչպես մարդկանց մարդիկ մտրակահարում են այնպես, որ մտրակի ու հարվածի տեղից արյուն է կաթում, և մարդը ուղղակի ցրիվ է գալիս հարվածներից: Տեսել է, թե ինչպես կանգնեցնում են, կրակում, ընկնում են մարդիկ, մարդիկ թույլ չեն տալիս, որ ընկածների երեխաները նրանց վրա լաց լինեն, և թույլ չեն տալիս, որ այդ սպանվածները գերեզման ունենան: