Ձեզ ենք ներկայացնում Քաջիկ Դորունցի բանաստեղծական հրաշակերտը՝ նվիրված Գուսան Աշոտի հիշատակին
ՎԵՐՀՈՒՇ
Երազ դարձար, Գուսան Աշոտ,
Երազում էլ քեզ չեմ տեսնում...
Բայց արթմնի, այս առավոտ
Երգը շուրթիդ՝ եկար ինձ մոտ,
Ասիր՝ «Տաղն այս չեմ ասելու,
Չեմ երգելու և ոչ մեկիդ,
Լուսնի շողը բռնեք եկեք,
Թե կարոտեք իմ նոր երգին»:
Գուսան, իրավ, հասկանում եմ.
Նեղսրտել ես ու նեղացել,
Բայց երկրային հրաժեշտիդ
Մրմուռը մեր չենք ուրացել,
Օրերը մառ ու միգապատ,
Օրերը հիմա գեշ են այնքան,
Ընկել ենք գորշ մի անապատ,
Ուր մեռնում են հուշերն անգամ:
Բայց որ եկար, Գուսան Աշոտ,
Թող որ հիշեմ երանելին,
Երբ տանդ մեջ հյուրակարոտ
Մեղրանում էր երգդ ու գինիդ,
Երբ ժպտերես տեր ու տիկին՝
Կիրասասեր, երգամեծար,
Բացում էին սիրո սինին,
Կապում հույզի մի ծիածան,
Որ սիրո յոթ գույներն ուներ,
Յոթնախորհուրդ, յոթնապատգամ.
Դառնում էինք մերձերգուներ,
Մերձամեծար ու բարեկամ:
Վառարանից տաքն էր ծորում,
Բլբլում էր յուղը թանի,
Չոր լավաշն էր դաշնավորվում,
Մերվում սադափ պզկաթանին:
Օղու բաժակն էր ծեքծեքում,
Խուտուտ տալիս լուռ տհալին,
Սափորի մեջ գինին փքվում՝
Քրքում-փրփուր շրթնածալին...
Խմում էինք տիրավայել,
Բացվում պարզկա երկնքի պես,
Արևկայի բույրն ենք առնում
Հիբուն Սաշիկն, Ապետը, ես...
Հետո խոսքի տոնահանդես,
Բարձրավորիկ բաժակաճառ,
Ամեն պարպվող բաժակի հետ
Մտնում մտքի մի նոր կաճառ...
Հետո... հետո լռություն էր
Մի պահ մտնում խնջույքի մեջ,
Երբ Գուսանիդ ձեռքն էր դիպչում
Քամանչային ոսկեառէջք:
Հետո երգն էր թևավորվում,
Թևավորում Կիրասին, քեզ,
Ինչպես էինք փառավորվում,
Ու՞մ չար աչքը մեզ նախանձեց...
Հիմա լուռ է քո քամանչան,
Էլ հուր չկա վառարանում
Քամին է լոկ գգվում անքուն
Մահարձանիդ քառոտանուն:
Երազ դարձար, Գուսան Աշոտ,
Երազի հետ քեֆ չեն անում,
Երազային երգ ու գինուց
Ցավի ցուրտ ծուխ է բարձրանում,
Հասնում անմիտ այդ բարձունքին,
Ուր հանգչում են սեր ու կարոտ,
Լռության հե՞տ ընկերացավ
«Կենաց թասը», Գուսան Աշոտ:
Աղբյուրը՝ «Սյունյաց երկիր», 10 հունիսի, 2017թ., թիվ 22:
* Լուսանկարը արտատպված է «Սյունյաց երկիր» թերթի նույն համարից:
Комментариев нет:
Отправить комментарий