ԱԼԲԵՐՏ ԻՍԱՋԱՆՅԱՆ / Շողա, ներշնչման տաք առավոտ...

Անուրախ կյանքիս կրակն անկեզ
Թաղած հատակում անցնող օրվա.
Անհայտ, անանուն մի խնդությամբ
Ես հոգնած աչքս հառում եմ քեզ:

Անծայր ցավերով այսքան ցավոտ,
Ես ուրիշ ծիծաղ-ծաղիկ չունեմ,
Տրտմության միջից անցնող օրվա
Շողա, ներշնչման տաք առավոտ...


Եվ ճամփորդի պես երկար ճամփի
Իմ մեն-մենության սարսափն առած,
Հեռու աստղերի փոշին վրաս՝
Վերջապես տար ինձ ուրախ ափի: -

Եվ տառապանքը հույսի բեկող
Լույսիդ հանդիպման այսքան նսեմ՝
Տու՛ր ինձ, արդա՜ր իմ,
Իմ մեծ ծիծաղի ձայնը խորունկ

Իմ մե՜ծ կարոտի աստղից եկող...


***
Դու պիտի գայիր, աղջիկս, պիտի գայիր,
Լուսնոտի պես պիտի եկած լինեիր վաղուց,
Քանզի մի վայրկյան է լինում հավատքի՝
Ամեն ինչ ունայնորեն մոռանալուց առաջ:

Պիտի գտնեիր օրոցքս քամու նման հարբած
Եվ սիրեիր պատանության օրերում արծաթ,
Պիտի տանեիր ինձ աչքերի մեջ խաբված
Եվ բաց թողնեիր ապա տափաստանում արձակ:

Քանզի մի վայրկյան է լինում հավատալու
Մոռացման իրիկվա մարմրումի մեջ կանաչ,
Դու պիտի գայիր, աղջիկս, պիտի գայի՜ր,
Դու՝ իմ հավատքը միակ դառնալուց առաջ:

***
Առավոտ իմ, տեղից պոկված,
Այս քրքրված արահետով
Ո՞ւր ես հիմա ինձ տանելու,
Առավոտ իմ, թևը կոտրած:

Քամիները եկել, անցել
Անքուն, անքեն տարիներս. -
Արտիս լքված հնձանի մեջ
Խրախճանքի երգ են բացել:

Ամեն անգամ ամեն քայլիս
Քանի՜ կարոտ-հավք եմ թաղել,
Աչքերիս մեջ ծվեն-ծվեն
Խուլ տառապանք սոված գայլի:

Առավոտ իմ, տեղից պոկված,
Այս քրքրված արահետով
Ո՞ւր ես հիմա ինձ տանելու,
Առավոտ իմ, թևը կոտրած...


***

                                    Քեզ հետ միասին,

                                    ով կարոտի եղբայր...

                                                    Ե.Չարենց

Ինչպես որ կնոջ կոնքերն են գգվում

Սիրարծարծ ձեռքով ու ոգով կարկամ,

Այդպես քո երգի տանջանքին քրքում

Փարվեցի մի օր կրքով նախնական:

Հին մեղքս երգիդ արյամբ ողողված՝

Ես ճամփա ընկա փնտրելու արև,

Որ տարփանքներիս մշուշում շողա

Անձկալի հուրը պարզ ու արդարև:

Եվ լսում էի ես սրտով անդորր,

Որ խուլ ողբանքով փլվում է վրաս,

Ինչ որ սիրել է մարմինն իմ մի օր,

Ե՛վ փայլն օրերի, և՛ կիրք ու երազ: -

Եվ գնում եմ դեռ՝ թշվառ ուղևոր,

Անփայլ հուշերով ու ճամփով արյան,

Տրված պատկերին քո աղետավոր

Եվ մորմոքին քո մեծ ու նաիրյան... 

ՍԵՎԱԿԸ

- Կա՞ բանաստեղծություն.

Համարիր, որ չկա.-

Ասում էր Սևակը,-

Եվ ամայության մեջ

Աստըծո օրհնությամբ

Քեզ տրվածն հորինիր:

Սխրանքի հանդիման

Միայնակ ու անտեր՝

Մի գիշեր մեղմորեն

Ասում էր Սևակը: -

Եվ փայլեցնում էր

Աչքերի մեջ փխրուն

Երկնային կըրակը,

Եվ կծկվում էր.- 

Մանուկ էր Սևակը,-

Գորշ վերարկուի մեջ: 

*** 

Այս տրտմության մեջ հին

և ստվերներում պղտոր

դու տեսնում ես հիմա

իմ կասկածները ցուրտ: -

Ինձ անհայտ մնացած

ճանապարհի վրա

ինձ կորցնելու ցավից

ո՞վ է տխրելու արդյոք: 

Երբ ես չեմ լինի արդեն

այսքան լուսավոր

և այսքան պայծառ,- 

հին մշուշների մեջ

ո՞վ է երևալու արդյոք՝

իմ հին տարիների

այսքան հիմնահատակ,

հանգած արևը փնտրելու: 

Աստված, երևացրու ինձ 

իմ աչքերը նորից

և բարձրացրու օրվա

թախիծներից անծայր: -

Աստված, երևացրու ինձ,

երբ թվում էր այնպես,

թե աստված է, մեղա՜,

նայում իմ աչքերից...