ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ - 100

ՕՐՎԱ ԵՐԳ 

Մեր արդար հունձքը մնա մեր հողում,

Կասկածը մեզնից թող հեռու գնա:

Թող արծիվ դառնա նոյյան աղավնին,

Մեր բարձունքներին թառելու գնա:

Թող նժդեհանա ռազմի մեր ոգին,

Սյունյաց լեռները պահելու գնա:

Փորձված մեր փորձը մեզ այս անելից

Ելքի մի հնար ճարելու գնա: 

Մեր կամքն ապրելու՝ մեր սահմաններում,                                                                         

Վառված հրդեհը մարելու գնա:

Մեր սուրբ հավատը սուրբ տաճարներում

Իր սուրբ մոմերը վառելու գնա:

Իսկ քամի թե կա, սատանաների

Հարսանիքներոււմ պարելու գնա:  

* * * 

Ի՞նչ հոգեհանգիստ և ի՞նչ հոգեհաց:

<<Հոգիդ լույս դառնա>>,- վերջացավ գնաց,

<<Հոգիդ լույս դառնա>>,- և էլ մի տրտմեք...

Երբ կհավատաք, որ արդեն չկամ,

Առաջին անգամ ու վերջին անգամ

Իմ չլինելու կենացը խմեք,

Շնորհավորեք մեկմեկու սրտանց:

Ի՞նչ սգո թափոր և ի՞նչ հոգեհաց: 

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՆԵՐՆ ԻՄ ՍԵՐՆԴԱԿԻՑ

Կրտսերներ էինք, դարձանք ավագ...

Բայց էլի իրար չենք ճանաչում:

Նույն վերքն է մխում մեր կրծքի տակ,

Բայց իրար ցավից չենք հառաչում:

Ուր որ գնում ենք՝անջատ-անջատ՝

Մեզ տառապանքն է ընդառաջում:

Եկել-հավաքվել վտակ-վտակ,

Հիմա իրարից ու՞ր ենք փախչում: 

Ներշնչում կա դեռ, ու դեռ մենք կանք,

Բայց  էլ նոր բարձունք չենք նվաճում: 

Չենք էլ իմանում ում հավատանք,

Ո՞վ է մեզ կանչողն, ու՞ր է կանչում: 

ԱՂՈԹԵՄ

Ինձ համար ամեն ինչ կորած է,

Էլ ոչինչ և ոչինչ ես չունեմ:

Ծամում եմ իմ բաժին չոր հացը,

Եվ քունս չի տանում, որ քնեմ: 

- Հիվանդ է ձեր խոնարհ երգիչը,

Երևի հոգևարք է ապրում: -

Ասում են.-Այդքանը դեռ քիչ է,

Արժանի պատիժը չի կրում:

Փոխվել են դերերն ու տեղերը,

Բայց նույնն է երախը վիշապի...

Սրա՞նք ենք այս երկրի տերերը,

Աղոթեմ, որ մահս շտապի...