<<Ծնվել եմ Հայաստան երկրի հեռավոր մի գյուղում: Հայրս շուտ է մահացել: Ես որբ եմ մեծացել, ու ոչ ոք չի ասել.
-Ես քեզ սիրում եմ:
Մայրս լվացք անելով է մեծացրել ինձ: Ես ոտաբոբիկ եմ գնացել դպրոց ու ոչ ոք ինձ չի ասել.
-Ես քեզ սիրում եմ:
Գրքեր եմ գրել մի քանի ու սիրել եմ անսահման իմ գրքերի հերոսներին, բայց նրանցից և ոչ մեկը ինձ չի ասել.
-Ես քեզ սիրում եմ:
Քանի-քանի անգամ եմ կանգնել իմ հայրենի գյուղի ժայռակոփ վիհերի ու անդունդների վրա ու գոչել ամբողջ ձայնով.
Լեռներ իմ հայրենի, ձորեր իմ հարազատ, սարեր իմ վեհ ու վսեմ, ես սիրում եմ ձեզ:
Միայն սարերը, միայն ձորերն են արձագանքել ինձ.
Մենք քեզ սիրում ենք...>>:
*Լուսանկարը՝ Քաջիկ Միքայելյանի արխիվից:
Դարձերեսին հեղինակի ընծայագիրն է գրչակից ընկերոջը՝ Ք.Միքայելյանին:
Արտատպելիս հղումը կայքին պարտադիր է:
Комментариев нет:
Отправить комментарий