ՍԵՐՈ ԽԱՆԶԱԴՅԱՆԻ ՆԱՄԱԿԸ ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆԻՆ

<<Փարիզ եմ: Ֆրանսահայերը դադար չեն տալիս: Ձանձրանալու ժամանակ չունեմ, բայց սրտումս կարոտ կա:

Երեկ <<Աշխարհ>-ի խմբագրատանը խոսքս սկսեցի քո բանաստեղծությամբ՝ <<Օրը մթնեց, ժամն է արդեն իրիկնահացի>>: Մեր հացի համը ոչ մի տեղ չկա...

Ինչ եղավ գյուղ գնալդ: Գնա, Երևանը չի փախչի, գնա: Հայրիկիդ մոտ երկար մնա, որ կարոտն առնի, մեղք է Սահակ դային: Երբ կարոտդ առնես, պրծնես, գնա Գորիս: Ցուրտ աղբյույրի քարը կհամբուրես, հետո կչոքես ու բռով մի կուշտ ջուր կխմես, <<քարահունջ>> էլ: Չափավոր: Ուխա՜յ: Ինչպես քիրվա Շամիրը կասեր, լազա՜թ:

Գորիս գնալիս մեր տանը կմնաս, մայրիկը մենակ է, թող նա էլ իմ կարոտն առնի քեզանից: Առավոտներն առանց նախաճաշելու տանից դուրս չգաս, մայրիկը կանհագստանա: Երեկոները չուշանաս, մայրիկի քունը չի տանի: Բաբուն Տիգրանին անպայման կտեսնես, կհետաքրքրվես, թոշակն ավելացրի՞ն, թե՞ չէ: 

Քարահունջ մտնելիս Ալբերտի վիճակն իմացիր, տես՝ ինչ նոր բաներ է գրել: Կարդա, խորհուրդներ տուր: Կուքեր ամուն ասա թող մի հորովել երգի, ականջ արա.

Ծարավել եմ, ջուր բերեք,

Բալաջանի ձյուն բերեք...

Մեր հորովելը, թևերը թափ տալով, եկել-մտել է Փարիզի դահլիճները: Ականջդ կանչի, Կուքեր ամի: 

Իմ այս հանձնարարությունները կատարելուց հետո, միտդ կբերես ինքդ քեզ: Քեզ լավ պահիր մինչև գամ: <<Օրը մթնեց, ժամն է արդեն իրիկնահացի...>>:

1965թ.

Աղբյուրը՝ <<Սյունյաց երկիր>>, 3 դեկտեմբերի, 2015թ., N 32